Zespół suchego oka jest najczęściej leczonym schorzeniem okulistycznym na świecie. Związane z tym zaburzenia widzenia, takie jak niewyraźne widzenie lub wrażliwość na olśnienie są coraz częściej spotykane w codziennej pracy okulistów. Dysfunkcja gruczołów Meiboma MGD staje się chorobą przewlekłą, która objawia się w 80% przypadków suchego oka.

​

MGD objawia się stanem zapalnym gruczołów Meiboma, które zazwyczaj są niedrożne, przemieszczone lub zanikowe. Meibum jest niewystarczająco wytwarzane, film łzowy destabilizuje się, a szybkość parowania warstwy wodnej wzrasta. Patogeny, hiperosmolarność, niedobór składników odżywczych i odwodnienie obciążają rogówkę, co z kolei prowadzi do jeszcze większego stanu zapalnego. To błędne koło jest główną przyczyną przewlekłego stanu zapalnego, który leży u podstaw choroby suchego oka.

​

Jednym z głównych czynników ryzyka MGD jest trądzik różowaty skóry z kilkoma mechanizmami działania, które wydają się być przyczyną MGD. Na przykład w trądziku różowatym nieprawidłowe naczynia krwionośne (teleangiektazje) uwalniają mediatory prozapalne, które mogą łatwo rozprzestrzeniać się na powieki. Istnieją również roztocza Demodex, które osadzają się na skórze dotkniętej trądzikiem różowatym. Pasożyty te odgrywają ważną rolę w wywoływaniu zapalenia powiek.

​

Ponadto roztocza Demodex są zaatakowane przez bakterie, zwłaszcza Bacillus olerinus. Proliferacja tej bakterii nie tylko przyczynia się bezpośrednio do stanu zapalnego, ale także zwiększa temperaturę topnienia Meibum, powodując, blokadę gruczołów. Zagęszczone wydzieliny i zablokowane gruczoły prowadzą zatem do niewystarczającej zawartości lipidów w filmie łzowym, co prowadzi do niestabilności, a co za tym idzie do dalszego nasilenia stanu zapalnego powierzchni oka.